Η σύγχρονη ιστορία καταγράφει την αποστολή των Μαύρων Πλοίων του Πέρρυ, σαν ένα σημείο καμπής στις σχέσεις Ανατολής – Δύσης. Η Ιαπωνία άνοιξε τα σύνορά της στους δυτικούς εμπόρους, αλλά μαζί με αυτούς και ένα ορμητικό κύμα ιδεών και επιρροών εισέβαλλε στη χώρα, αλλάζοντάς την μια για πάντα.
Η ντροπαλή και κλειστή στον εαυτό της Ιαπωνία, σε σύντομο χρονικό διάστημα απέβαλε το φεουδαλικό χαρακτήρα της και μεταμορφώθηκε σε μια σύγχρονη χώρα, με μεγάλη βιομηχανική και στρατιωτική δύναμη.
γελιογραφία
ο τσάρος Νικόλαος βλέπει εφιάλτη με την ήττα του ρωσικού στρατού από τους Ιάπωνες
Πηγαίνοντας λίγο πίσω, αξίζει εδώ να γίνει μια αναφορά σε δύο επί μέρους ιστορικά γεγονότα.
Το πρώτο αφορά το σκεπτικό πίσω από την απόφαση των Ιαπώνων να άρουν τους φραγμούς που επί αιώνες κρατούσαν την χώρα απομονωμένη. Η αρχική τους λοιπόν απόφαση, είχε γίνει υπό τη λογική ότι αφού δεν μπορούσαν να αμυνθούν, θα άνοιγαν τη χώρα προσωρινά – για τόσο καιρό, όσο θα χρειαζόταν για να μπορέσουν να αντιγράψουν την στρατιωτική τεχνολογία των ξένων και να αναπτύξουν σύγχρονο στρατό και ναυτικό.
Το δεύτερο αφορά την πρόβλεψη του αρχιπλοίαρχου Πέρρυ για την Ιαπωνία: ‘οι Ιάπωνες δε θα μείνουν για πολύ καιρό πίσω από τα μεγάλα βιομηχανικά κράτη - στο μέλλον, θα αποτελέσουν σοβαρούς ανταγωνιστές στον αγώνα της τεχνολογικής εξέλιξης’.
Τελικά, η ίδια αφορμή που έκανε την Αμερική το 1850 να χτυπήσει την πόρτα της Ιαπωνίας (δηλαδή η ανάγκη επέκτασης του ζωτικού χώρου), σε συνδυασμό με την ραγδαία αύξηση της επιρροής των στρατιωτικών στη διακυβέρνηση της χώρας, μετέβαλλε σταδιακά την ίδια την Ιαπωνία σε μια ιμπεριαλιστική δύναμη, τον ανταγωνισμό της οποίας στην Ασία και τον Ειρηνικό είχε κάθε λόγο να φοβάται η Αμερική.
προπαγανδιστικό πόστερ φτιαγμένο για το κράτος του Μαντσουκουό
Έτσι, μετά και την προσχώρηση της τελευταίας στον Άξονα το 1935, οι σχέσεις των δυο χωρών απέκτησαν ψυχροπολεμικό χαρακτήρα, για να κλιμακωθούν τελικά, με τον ιστορικό εκβιασμό των ΗΠΑ (επιβολή εμπάργκο στις πωλήσεις μετάλλων και πετρελαίου, ώστε να παραλύσει η Ιαπωνία βιομηχανικά και στρατιωτικά) και την απάντηση της τελευταίας με την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ.
Το τραγικό τέλος της ιστορίας αυτή είχε μεγάλη δόση ειρωνείας, καθώς κατά κάποιο τρόπο έκλεινε ένας κύκλος. Η λήξη του πολέμου ήρθε τον Αύγουστο του 1945, με τη δεύτερη ατομική επίθεση πάνω από την πόλη του Ναγκασάκι, μια δηλαδή από τις τρεις πόλεις που κατά κάποιο τρόπο έγιναν αφορμή για τον αρχικό βομβαρδισμό της Ιαπωνίας 100 χρόνια νωρίτερα.
Στην ιστορία των αρχών του 20ου αιώνα, η Ιαπωνία καταγράφηκε τελικά ως ένα έθνος φανατικών που άπλωσαν το χέρι τους πιο μακριά από ότι έπρεπε. Μια πιο ψύχραιμη ματιά αποκαλύπτει βέβαια ότι, αυτό που τελικά έγινε, ήταν μια αντιγραφή πρακτικών των κρατών του τότε πρώτου κόσμου, αλλά και μια παρ’ ολίγο τιμωρία της χώρας που εκβίασε το άνοιγμα της Ιαπωνίας στον έξω κόσμο. Αλλά όπως είναι γνωστό, η ιστορία γράφεται πάντα από τους νικητές…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου