Το τραίνο των στεναγμών

29/3/08 Σταθμός Καναζάβα Επιβιβαζόμαστε στο shinkansen με κατεύθυνση για Τόκυο, αλλά αδαείς ακόμη από τον τρόπο επιβίβασης στα υπεραστικά τραίνα, μπαίνουμε σε αυτό που νομίζουμε για βαγόνι μας. Ξεφορτωνόμαστε τα σακίδιά μας και αφού προχωράμε ένα-δυο βήματα, κοκαλώνουμε από το θέαμα. Όλες σχεδόν οι θέσεις του βαγονιού είναι κατειλημμένες από παλαιστές σούμο. Το σκηνικό είναι απίστευτο. Χωρίς να το περιμένεις, καλείσαι να συγκατοικήσεις για 4-5 ώρες με 100 παλαιστές ντυμένους με τις παραδοσιακές τους στολές, ο όγκος των οποίων σε υποβάλλει.

Μετά το πρώτο σοκ, αρχίζουν οι σκέψεις: που θα κάτσω τώρα; Πολλοί από τους παλαιστές είναι τόσο χοντροί που πιάνουν δυο καρέκλες, κάποιοι άλλοι πιάνουν όλη σχεδόν τη σειρά. Εν τω μεταξύ, οι περισσότεροι από τους απρόσμενους φίλους μας, κοιμούνται ροχαλίζοντας τρομερά. Με πιάνει απελπισία, με τη σκέψη ότι θα πρέπει να ταξιδέψω πέντε ώρες υπό αυτές τις συνθήκες. Πώς θα του πω να μαζέψει το κορμί από το κάθισμά μου; Το πρώτο ταξίδι με shinkansen από όνειρο, κινδυνεύει να καταλήξει σε εφιάλτη… Προχωράμε λίγο χαμένοι και ξανακοιτάζω τα εισιτήρια. Αναστεναγμός ανακούφισης. Είμαστε τέσσερα βαγόνια μπροστά. Ευτυχώς… Προχωράμε όπως-όπως, προσπαθώντας να μην ταράξουμε με τα σακίδιά μας των ύπνο των γιγάντων. Αλλάζουμε βαγόνι και με το που ανοίγει η πόρτα του επόμενου, αντικρίζουμε πάλι την ίδια κατάσταση. Προσπαθώντας να ελιχθούμε ανάμεσα σε αγκώνες που προεξέχουν, κεφάλια που έχουν γείρει και πόδια που περισσεύουν, μπαίνουμε στο επόμενο βαγόνι. Μας υποδέχεται μια συγχορδία από ροχαλητά παλαιστών. Φρίκη…

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, χωρίς οι άνθρωποι αυτοί να ασχολούνται μαζί μας, έχουν αρχίσει να μας κάνουμε να μη νοιώθουμε άνετα. Για ποιο ακριβώς λόγο δεν ξέρω: ο αριθμός τους; ο όγκος τους; το επάγγελμά τους; ή μήπως το απρόσμενο της συνάντησης; Με αρνητικές σκέψεις να γυροφέρνουν το μυαλό μας προχωράμε ακόμη πιο μπροστά. Παλαιστές κοιμούνται σε κάθε πιθανή στάση.

ακούστε το ροχαλητό μετά το 0.25

Το έχουμε ήδη πάρει απόφαση: θα φτάσουμε στο Τόκυο, καθισμένοι στα πόδια του τοπικού Τρομάρα. Θα γείρουμε απαλά στο πλαδαρό του στήθος και θα κλείσουμε τα μάτια, κάνοντας ότι δεν ακούμε το ροχαλητό του που σπάει τζάμια. Στο πέμπτο βαγόνι, το βαγόνι μας, ανάσταση! Κανονικοί άνθρωποι. Ιάπωνες και Ιαπωνέζες των 45-50 κιλών. Καθόμαστε με ανακούφιση στη θέση μας και αφήνουμε τις σκέψεις μας να γίνουν λέξεις. Λέμε, λέμε, λέμε… Και όταν ξεκινάει το τραίνο και έχουμε πια ηρεμήσει, ο Στάμος παίρνει την κάμερα και γυρνάει στον τόπο του εγκλήματος. Σε λίγο τον ακολουθώ και μιλώντας με ένα νεαρό παλαιστή που περίμενε έξω από την τουαλέτα, καταλαβαίνω από τα φτωχά αγγλικά του, ότι στο τραίνο αυτό έχει επιβιβαστεί μια ολόκληρη σχολή σούμο, που πάει να δώσει αγώνες προπόνησης στο Τόκυο. Μπαίνω ξανά στο βαγόνι των αγαθών γιγάντων και τους παρατηρώ. Οι πιο πολλοί είναι σχεδόν έφηβοι 18-19 ετών. Τα μαλλιά τους είναι πιασμένα σε όμορφες κοτσίδες. Τα παιδικά τους πρόσωπα μοιάζουν παράταιρα στα παχύσαρκα σώματα. Αυτοί αλήθεια με άγχωσαν;

Τους παρατηρώ ξανά όταν πλέον έχουμε φτάσει στο Τόκυο. Είναι επιβλητικοί. Περπατάνε με αργά βήματα, χτυπώντας στο έδαφος τις γκέτα, τα γιαπωνέζικα τσόκαρα. Όλοι τους κοιτάνε με θαυμασμό και προσπαθούν να τους φωτογραφίσουν. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ για αυτά τα παιδιά: είναι ήδη δημοφιλείς και σε λίγο καιρό κάποιοι από αυτούς θα είναι σταρ. Το τέλος τους όμως θα είναι γρήγορο – οι πιο πολλοί δε θα περάσουν ποτέ τα σαράντα… Αξίζει τον κόπο αυτή η θυσία τους; Αλήθεια, δεν ξέρω. Μήπως όμως, όλων μας η ζωή δεν είναι στην ουσία ένας συμβιβασμός;