Ανθισμένες κερασιές

Με το που φύγει και επίσημα ο χειμώνας, αρχίζει στην Ιαπωνία το θαύμα της σακουρά. Αναλόγως του γεωγραφικού ύψους και των ιδιαίτερων κλιματολογικών συνθηκών κάθε περιοχής, ένα κύμα ανθισμένης κερασιάς ξεκινά από το νότο και σαρώνει τη χώρα από άκρη σε άκρη.

Το θέαμα θυμίζει λίγο τις ανθισμένες αμυγδαλιές του ελληνικού χειμώνα. Μόνο που δεν περιορίζεται σε επαρχιακούς αγρούς, αλλά απλώνεται και στο πιο ανύποπτο σημείο του σκληρού γιαπωνέζικου αστικού ιστού. Και τα λουλούδια, παρότι μοιάζουν, δεν έχουν την ταπεινοφροσύνη και το ντελικάτο αυτών της αμυγδαλιάς. Γεμίζουν ανεξέλεγκτα τα δέντρα, σε πυκνές συστάδες και πολλές φορές – στην καλύτερή τους στιγμή – μοιάζουν σαν παχιές τούφες από μπαμπάκι.

 

Τα συναισθήματα που προηγούνται και έπονται της σακουρά είναι πάντα έντονα. Η προσμονή για το επερχόμενο γεγονός, το καλοσώρισμα των πρώτων μπουμπουκιών, το μεγαλείο των χιλιάδων ολάνθιστων δένδρων και κατόπιν, η θλίψη για το τέλος της γιορτής.

Και είναι αλήθεια σαν μια μεγάλη γιορτή. Το δεκαπενθήμερο των ανθισμένων λουλουδιών, επιδρά χαλαρωτικά στο μυαλό και τις αισθήσεις των Ιαπώνων, που φαίνεται σα να ξεχνούν για λίγο την ασφυκτική τους καθημερινότητα και αφήνουν τον εαυτό τους να λειτουργήσει σε ρυθμούς πιο ανθρώπινους. Προσπαθούν να ζήσουν το θαύμα αυτό από όσο πιο κοντά γίνεται: βγαίνουν έξω, χαίρονται τη φύση που ζει τις πρώτες στιγμές της άνοιξης, φωτογραφίζουν με μανία τα στολισμένα δέντρα μέχρι να πετύχουν το τέλειο λουλούδι. Και γεμίζουν τα πάρκα από άκρη σε άκρη.

Είναι η τελετουργία του χανάμι (να βλέπεις τα λουλούδια). Χιλιάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών κατακλύζουν τους πράσινους χώρους των πόλεων. Στρώνουν από νωρίς το χαρακτηριστικό μπλε υπόστρωμα κάτω από τα ανθισμένα κλαδιά και κάθονται μέχρι να βραδιάσει (ή πολλές φορές και μέσα στη νύχτα) τρώγοντας, πίνοντας και ακούγοντας μουσική.

Η αίσθηση είναι μοναδική ακόμη και για ένα ‘μη μυημένο’ δυτικό. Χαλαροί ρυθμοί, γελαστά πρόσωπα, μουσικές να ακούγονται από παντού και τα πέταλα των λουλουδιών να πέφτουν σα νιφάδες χιονιού με το παραμικρό φύσημα του αέρα.

Που και που, ιάπωνες που επιθυμούν το δεκαπεντάλεπτο της δημοσιότητας, κινούνται μέσα στο πλήθος και ζουν το παραμύθι τους μαζί με όποιον θέλει να το μοιραστεί μαζί τους.

Το χανάμι χωρίς να είναι ουσιαστικά τίποτα παραπάνω από ένα πικ νικ, είναι μια εμπειρία μοναδική. Είναι σαν η φύση να δίνει άδεια σε ένα ολόκληρο λαό, να απελευθερωθεί από τη σφικτή ζωή του, να έρθει κοντά της και να γιορτάσει την εφήμερη ομορφιά των ανοιξιάτικων λουλουδιών.

Αργά το απόγευμα, καθώς η λάμψη του φεγγαριού αρχίζει να φωτίζει το λευκό χαλί που έχουν στρώσει τα πέταλα της κερασιάς, οι αποκαμωμένοι από το ποτό εκδρομείς, αδειάζουν σιγά σιγά τα πάρκα, σχηματίζοντας υπομονετικά τεράστιες ουρές καθ΄ οδόν προς την είσοδο των πλησιέστερων μετρό.

Και όσων ξένων βρέθηκαν μαζί τους, μια ανεξήγητη γλύκα γεμίζει την καρδιά και μαζί μια απορία, για το πώς είναι δυνατό η μεγαλύτερη απόλαυση στη χώρα αυτή των τεχνολογικών θαυμάτων, να είναι το μικρό άσπρο πεταλάκι που έφερε ο αέρας στα μαλλιά ή στο ποτήρι τους.