Το ιερό βουνό (μέρος πρώτο)



Το να ζήσεις μια-δυο μέρες σε ένα βουδιστικό μοναστήρι δεν είναι μια εμπειρία που μπορεί κανείς να βιώσει συχνά. Όταν μάλιστα το μοναστήρι αυτό βρίσκεται μέσα σε μια κοιλάδα με κέδρους, σχεδόν στην κορυφή ενός μικρού βουνού (στα 800μ), η ιδέα του να το επισκεφτείς αρχίζει να γίνεται πολύ προκλητική.

Για τον ταξιδιώτη που θα βρεθεί στη Νάρα, το Κόγια Σαν αποτελεί μια σχετικά ήπια παράκαμψη. Από το σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης, έως τον τερματικό σταθμό του Γκόκουρα-μπάσι το τραίνο χρειάζεται περίπου 50 λεπτά. Στο σημείο οι ταξιδιώτες μετεπιβιβάζονται στον οδοντωτό σιδηρόδρομο που σκαρφαλώνει τις πλαγιές του Κόγια.


Η ανάβαση του βουνού είναι άκρως εντυπωσιακή, καθώς το τραινάκι αυτό έχει σχήμα που εφάπτεται κυριολεκτικά στο βουνό και ειδικά η διαδρομή της επιστροφής στο σταθμό, δίνει μια αίσθηση πολύ αργού roller coaster. Το πεντάλεπτο δρομολόγιο, καταλήγει στο σταθμό λεωφορείων του Κόγια, από όπου οι ταξιδιώτες μοιράζονται στα λεωφορεία ανάλογα με τον τελικό τους προορισμό τους.

Και αυτό γιατί στο βουνό δεν υπάρχει μόνο ένα μοναστήρι, αλλά ένα ολόκληρο σύμπλεγμα. Περίπου 40 μοναστήρια συνθέτουν αυτό που μπορεί να χαρακτηριστεί ως το ιαπωνικό Άγιο Όρος. Στην κοντινή κωμόπολη, υπάρχουν περίπου δέκα, κάθε ένα από αυτά είναι επισκέψιμο, με το δικό του ιδιαίτερο χαρακτήρα και τα δικά του πλεονεκτήματα ως προς την τοποθεσία ή την ομορφιά του.


Η επίσκεψη στο Κόγια Σαν συνήθως προϋποθέτει τουλάχιστον μια διανυκτέρευση, η οποία, έναντι αδρής αμοιβής, παρέχεται από τα μοναστήρια. Εφόσον λοιπόν έχει γίνει εγκαίρως κράτηση (πράγμα πολύ σημαντικό λόγω των σχετικά λίγων κλινών), ο ταξιδιώτης εξασφαλίζει σε ένα λιτό ατομικό δωμάτιο την βραδινή του ξεκούραση μαζί με ένα πιάτο φαγητό.

Το τελευταίο προσφέρεται επίσης από το μοναστήρι, περιέχεται συνήθως στη τιμή του δωματίου και απέχει πολύ από το να είναι λιτό. Σερβίρεται με τον ιαπωνικό τρόπο (πάνω σε ένα χαμηλό τραπεζάκι σε αίθουσα με τατάμι), φτιάχνεται αποκλειστικά από φυτικές πρώτες ύλες και είναι ένα γεύμα εξαιρετικής ποιότητας και τεχνικής.

Το δείπνο γίνεται γενικά σε μια πολύ ευχάριστη ατμόσφαιρα, καθώς στον ίδιο χώρο σερβίρονται όλοι μαζί οι καλεσμένοι του μοναστηριού. Το καλύτερο πράγμα που μπορεί κάποιος να κάνει εδώ είναι να γνωριστεί με τους συνταξιδιώτες του, καθώς χρονικά έχει κλείσει η δυνατότητά του να απασχοληθεί με κάτι άλλο - η πόλη μετά τις 8, κυριολεκτικά ερημώνει. Η μοναδική επιλογή είναι ένας περίπατος μέχρι το διάσημο νεκροταφείο (που τη νύχτα είναι φωτισμένο), αλλά και αυτό πρέπει να γίνει εν τάχει, καθώς στις 10.30 κλείνουν οι πόρτες των μοναστηριών και μετά από λίγο και τα φώτα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου